Giżycko to turystyczne miasto położone na Mazurach pomiędzy dwoma dużymi jeziorami: Kisajno i Niegocin. Miasto leży na Szlaku Wielkich Jezior Mazurskich. Przez liczące około 30 tysięcy mieszkańców miasto biegnie Kanał Łuczański, który łączy oba jeziora i należy do szlaku żeglownego. Mimo, iż najstarsze ślady bytności człowieka z okolic Giżycka sięgają daleko dalej, to pierwsze wzmianki pisane o tym obszarze znalazły się już w drugim stuleciu naszej ery w dziełach Tacyta i Ptolemeusza z Aleksandrii. W tych czasach tereny te zamieszkiwały ludy bałtycko-pruskie. Zostały one wyparte przez Zakon Krzyżacki, który  około 1340 roku pomiędzy jeziorami zbudował gród obronny, który został nazwany Lötzen. Do roku 1820 dawne Giżycko (Lötzen) należało do powiatu Ryn. Największy pożar w dziejach miasta wybuchł w 1822 roku.

Podczas tego pożaru spłonęła większość miasta. W 1910 roku miasto liczyło już około 6900 mieszkańców i wkrótce utworzono nowe linie kolejowe, łączące niegociński gród z Węgorzewem, Piszem i Oleckiem. W czasie I Wojny Światowej Giżycko (Lötzen) było atakowane przez wojska rosyjskie. Twierdza Boyen skutecznie broniła się przed atakami wojsk rosyjskich. Po wojnie miejscowość stała się, ze względu na swoje warunki, modnym ośrodkiem wypoczynkowym. Na terenie miasta działały kurorty, przystań żeglugi, plaża liczne kawiarnie, restauracje i bary. Działały liczne pensjonaty i hotele, a nad Niegocinem była dostępna przystań żeglarska oraz pływalnia. Wybuch II wojny Światowej zaprzepaścił osiągnięcia okresu międzywojennego. W latach 1941–1944 miasto było siedzibą dowództwa naczelnego „Osttruppen”. W pierwszych dniach grudnia 1944 roku wojska sowieckie zbombardowały Giżycko, a Armia Czerwona po lodzie zaatakowała zaskoczone wojska niemieckie.  Po zdobyciu i przez cztery kolejne lata miasto było plądrowane, grabione i niszczone przez wojska sowieckie. Dopiero 20 maja 1945 roku sowiecka komendantura wojenna przekazała administrację miasta i powiatu władzom polskim. Z początkiem 1945 roku rozpoczęła się akcja przesiedleńcza, która trwała przez wiele lat. Początkowo byli to osadnicy z Białegostoku i okolic, następnie ludność akcji „Wisła”. Natomiast w 1946 roku zakończono akcję przesiedlania miejscowej ludności pochodzenia niemieckiego za Odrę. Warto to nadmienić, iż w owych czasach Giżycko nosiło nazwę Łuczany, a zaraz po wojnie nosiło starą mazurską nazwę Lec. Mazurzy, którzy pozostali, a nie uważali się ani Polakami ani Niemcami byli represjonowani i większa ich część musiała emigrować. Z początkiem 1946 roku liczba ludności wynosiła około zaledwie 4,5 tysiąca mieszkańców. Cała infrastruktura wypoczynkowa została praktycznie zniszczona. Lata po II Wojnie Światowej to powolny z dynamicznymi dekadami wzrost zaplecza turystycznego. Lata pięćdziesiąte to głównie okres „sprzątania” po bytności wojsk sowieckich. Pierwsze znaczące aspekty w dziedzinie turystyki Giżycko zdobywa w latach 60-tych. Od tych lat Giżycko staje się umowną stolicą Mazur. W latach siedemdziesiątych jest dosłownie ekwiwalentem wakacji. Późniejsze lata wraz z gospodarczą zapaścią, niekorzystnie odznaczają się na ośrodkach wypoczynkowych i ich infrastrukturze. Po roku 1989 wraz ze zmianą systemu politycznego miasto bardzo powoli odzyskuje dawną świetność. A dotacje z Unii Europejskiej i rządu oraz środki własne gminy i miasta przyczyniły się do obecnej bardzo interesującej infrastruktury turystycznej, która jest nowoczesna i może konkurować z innymi miastami. W miejscowości znajduje się największa ekomarina na Mazurach. Bez dwóch zdań Giżycko jest stolicą Mazur, którą warto odwiedzić i wypocząć na Mazurach spoglądając na historię tego regionu Polski.